ot

is.

1. Ağaclara, kollara mənsub olmayan yaşıl gövdəli incə bitki. Alaq otu. Yem otu. Ot biçmək. – <Mələk> bulağın qırağından bir çəngə ot yolub sənəyin ağzına basdı. . A. D.. // Yerin həmin bitkilərdən ibarət yaşıl örtüyü. Otun üstü ilə getmək.

2. Həmin bitkinin, yaş və ya quru halda heyvan yemi kimi işlədilən biçilmişi, açılmışı. İnəyə ot vermək. Quru ot. – Niyaz da gah <atın> qabağına saman tökür, gah da ot qoyurdu. Ə. Vəl..

◊ Ot kökü (kök) üstə bitər – övlad öz valideynlərinə çəkər, öz valideynləri kimi olar. <Hümmət Şahmara:> Bəs deyirlər ot kökü üstə bitər, Əsəd kimi adamdan belə törəmə?! B. Bayramov. Ot yolun gah altında (sağında) bitər, gah da üstündə (solunda) – həyatın həmişə bir tərzdə, bir qaydada getmədiyinə, gah pis, gah da yaxşı, gah yüngül, gah da ağır keçdiyinə işarə. <Səttar:> Buna dünya deyərlər ey! Ot yolun gah altında bitər, gah da üstündə! Ə. Ə.. Ota düşmək – ot yeməyə başlamaq (otyeyən körpə heyvanlar haqqında). Quzu ota düşüb. Buzov hələ ota düşməyib.